Poniżej przedstawiamy najciekawsze miejsca na trasie Warszawa – Łódź. Mamy nadzieję, że choć po części odwiedzicie opisane tu miejsca.
Wyjazd z Warszawy.
Wyjeżdżając z Warszawy pierwszym odwiedzanym miejscem jest Ożarów Mazowiecki. Pierwszym interesującym miejscem, które warte jest polecenia, jest Dworek Reicherów, parterowy, klasyczny dwór zbudowany w XIX wieku, murowany, wzniesiony na planie prostokąta. Parterowy o 7 osiach i podpiwniczony. Od frontu ma nowszy drewniany przed Sionek, w elewacji bocznej, również nowszy czterosuwowy ganek a od ogrodu Taras.
Obok stoi połączona z dworem oficyna, pochodząca z czasów jego budowy. Będąc w Ożarowie Mazowieckim warto również odwiedzić park , który tak jak Dworek pochodzi z XIX wieku. Można to zobaczyć bo mimiki przyrody: wiąz szypułkowy i jesion wyniosły. Innym pomnikiem przyrody jest leszczyna turecka, znajduje się w południowej części parku, stanowiącej skwery publiczne z nowymi ciągami komunikacyjnymi.
3 km dalej znajduje się miejscowość Ołtarzew. Jest to miejsce historyczne, 13 – 14 września 1939 r. odbywały się tu walki armii „Łódź” i „Modlin”. W miejscowości znajduje się cmentarz poległych żołnierzy, między innymi grób Mariana Buczka, który zginął niedaleko miasta 10 września 1939 r.
W odległości 28 km od Warszawy znajduje się miejscowość Błonie, jest to miejsce w którym znajdziemy bardzo dużo ciekawych zabytków.
Wczesna gotycki kościół pod wezwaniem Trójcy świętej z 1257 roku, przebudowany w czasach baroku, dzwonnica z XVIII wieku. Kolejnym miejscem godnym polecenia jest Ratusz klasyczny z 1842 r. projektu Henryka Marca niego, architekta pochodzenia włoskiego, 1 z najlepszych polskich Architektów pierwszej połowy XIX wieku. polecamy również cmentarz Żydowski z XIX wieku, oraz cmentarz parafialny założony w 1760 r.
Zachęcamy również do obejrzenia dworku Poniatówka z przełomu XVIII i XIX wieku. Była to letnia rezydencja księcia Józefa Poniatowskiego. Grodzisko – w miejscu dawnego kasztelańskiego grodu. Podczas prac archeologicznych odnaleziono na nim relikty ceglanego budynku ze śladami charakterystycznej dla 2. ćwierci XIII wieku obróbki na cięciami ukośnymi lub wiodęłkę. Fundatorem mógł być książę Konrad Mazowiecki lub jego syn Siemowit.
Dojazd do Żelazowej Woli.
Dalej jadąc trasą 92 skręcając na Zosin, pojedziemy w kierunku Żelazowej Woli. jest to miejscowość nad rzeką utratą, dopływem Bzury, które słynie najbardziej z tego że urodził się w nim Fryderyk Chopin (22 II 1810r.). We wsi znajduje się muzeum – Dom Urodzenia Fryderyka Chopina, który otoczony jest parkiem urządzonym w latach 1932 – 1000 dziewice 39 według projektu Franciszka Krzywdy – Polkowskiego. Na terenie parku znajduje się pomnik kompozytora wykonany przez Józefa Gosławskiego.
W dalszej kolejności dojeżdżamy do Sochaczewa, jest to jedna z najstarszych miejscowości na Mazowszu. W tej miejscowości jest kilka zabytków, głównymi na które warto zwrócić uwagę są: Zespół kościoła parafialnego pod wezwaniem Narodzenia NMP w Trojanowie przy ulicy 600-lecia 6, Kościół murowany z 1783 r., odbudowany po pożarze w latach 1916 1919, oraz dzwonnica murowana z XVIII wieku.
Klasyczne kamienice miejskie przy skrzyżowaniu ulicy Warszawskiej z ulicą 1 Maja, projektu Bonifacego Witkowskiego, obiekt murowany, pobudowany w latach 1828 – 1833 przez Abrahama Szwejcera, odbudowane i nadbudowane po 1914 r. ratusz miejski – na placu Kościuszki 2, zbudowany w roku 1828, według projektu Bonifacego Witkowskiego, odbudowany po 1918 r., obecnie siedziba Muzeum Ziemi Sochaczewskiej i Pola Bitwy nad Bzurą. Ruiny zamku książąt Mazowieckich wzniesionego około XIV W., zniszczone przez Szwedów w 1655., restaurowanego w latach 1789 – 1790, ostatecznie zburzonego przez Prusaków w 1794. roku. Został odgruzowany w latach 1935 – 36.
Zespół pałacowy w Czerwonce: klasycystyczny pałac zbudowany około 1800 r. według projektu Hilarego Szpilowskiego, dobudówka w 1870, skrzydło pd.-wsch. w latach 1984-1985 – obecnie siedziba Państwowej Szkoły Muzycznej I i II stopnia; obora murowana z I poł. XIX wieku; spichlerz murowany z I poł. XIX wieku; park z I poł. XIX wieku z 500-letnim okazem dębu – pomnik przyrody. Zespół dworski w Chodakowie przy ul. Chopina 164: pobudowany w I poł. XIX wieku, przebudowany ok. 1920; park z XIX wieku.
Dwór murowany w Gawłowie przy ul. Gawłowskiej 148, pobudowany w latach 1880-1890. Obiekty cmentarza parafii św. Wawrzyńca przy ul. Traugutta 26: murowana kaplica grobowa rodziny Tomickich – z 1847 roku; murowana kaplica grobowa z poł. XIX wieku; murowana kaplica prawosławna z końca XIX wieku oraz kilkanaście zabytkowych nagrobków z XIX/XX wieku.
Młyn wodny wraz z zabudową z przełomu XVII/WIX wieku w Chodakowie, przy ul. Młynarskiej 4. Zespół dworca kolejowego wykonanego według projektu Czesława Domaniewskiego przy ulicy Sienkiewicza: dworzec murowany z k. XIX w.; murowana wieża ciśnień z 1921r. dom mieszkalny na ul. Farnej 13, murowany z XIX wieku.
Kierunek Łowicz.
Jadąc w kierunku Łowicza, mijamy wieś Kompina, gdzie znajduje się zabytkowy cmentarz z II wojny światowej, miejsce pamięci poległych żołnierzy 14-15. IX 1939r., w bitwie nad Bzurą.
Łowicz – miasto z bogatą i burzliwą historią, którego powstanie datuje się na przełom XII-XII w. Około 1214-1215 roku w Wolborzu w wyniku starań arcybiskupa Henryka Kietlicza, książęta z czterech prowincji: krakowskiej (Leszek Biały), mazowieckiej (Konrad I mazowiecki), kaliskiej (Władysław Odonic) i opolskiej (Kazimierz I opolski), wydali „przywilej immunitetowy” – dokument m.in. zatwierdzający dotychczasowe prawa kościoła gnieźnieńskiego do dóbr łowickich i grodu.
Ze względu na znaczenie Łowicza na przestrzeni dziejów wzniesiono tu szereg wartościowych dzieł architektury. Uniknięcie przez miasto ciężkich zniszczeń wojennych, jak i powojenna odbudowa czynią je jednym z najcenniejszych zespołów architektoniczno-urbanistycznych w regionie.
Do najważniejszych zabytków miasta należą: Bazylika katedralna – barokowo-renesansowa, obecna forma ustalona została 1625-1658 według projektu Tomasza Poncino na bazie wcześniejszej budowli gotyckiej, częściowo zniszczona 1939, odbudowana do 1949; trójnawowe wnętrze o bardzo bogatym wystroju barokowym, liczne kaplice z XVIII w. Zabytek będący Pomnikiem historii. Kościół pijarów – barokowy, z 1672-80, o monumentalnej rokokowej fasadzie na planie falistym; cenny zespół ołtarzy.
Dawny kościół ewangelicki – klasycystyczny, wzniesiony 1838-39, z efektownym portykiem frontowym i charakterystycznym uproszczonym wystrojem wnętrza; obecnie galeria sztuki. Kościół mariawitów – neogotycki, na planie krzyża wybudowany w 1910 roku. Ratusz – klasycystyczny, wzniesiony 1825-28 według projektu Bonifacego Witkowskiego. Gmach pomisjonarski – monumentalna budowla barokowa wzniesiona w pocz. XVIII w. według projektu Tylmana z Gameren na planie pięcioboku z dziedzińcem w środku, wypalona w 1939, rozebrana do fundamentów 1940-41 z wyjątkiem skrzydła południowego, odbudowana po 1948.
Kościół Świętego Ducha – wzniesiony na pocz. XV w. w stylu gotyckim, nietynkowany, wielokrotnie przebudowywany; najstarszy zabytek sakralny miasta. Dawny kościół i klasztor dominikanów – barokowy, z poł. XVII w., po 1818 przebudowany na koszary, w l. 1948-52 gruntownie przebudowany na cele szkolne z przywróceniem pierwotnych form. Dawny zespół klasztorny bernardynów – dawny kościół gotycki wraz z barokowymi zabudowaniami klasztornymi z XVII i XVIII w., przebudowany na koszary 1818-23 oraz na cele szkolne w 1920.
Kościół i klasztor bernardynek – barokowe, wzniesione w poł. XVII w. według projektu Tomasza Poncino. Kościół św. Leonarda – w stylu polskiego renesansu, wzniesiony 1618-26. Ruiny zamku prymasowskiego – zbudowany przez arcybiskupa Jarosława Bogorię Skotnickiego ok. 1355 roku, budowla otoczona przez fosę i dzieląca się na zamek górny i dolny; zburzona przez Szwedów po 1655, częściowo odbudowana, ostatecznie opuszczona i rozebrana na pocz. XIX w. Układ urbanistyczny miasta – nietypowy i nieregularny, oparty na trzech równoległych ciągach ulic biegnących wzdłuż Bzury i łączących główne place: kwadratowy Stary Rynek i trójkątny Nowy Rynek, a także znacznie mniejszy Przyrynek. Dalej z Łowicza dojeżdżamy do Domaniewic, gdzie zobaczymy kaplicę pw. Nawiedzenia NMP z 1szej połowy XVII w. oraz cmentarz kościelny. Dalej Głowno.
Miasto położone jest w strefie Nizin Środkowopolskich, w granicach obszaru Równiny Łowicko-Błońskiej u zbiegu dolin trzech rzek: Mrogi, Mrożycy i Brzuśni. Posiada dwa zalewy o powierzchni 39 ha zasilane przez wody rzeki Mrogi oraz trzeci zasilany przez Mrożycę. Miasto otaczają bory sosnowe oraz bory mieszane sosnowo-dębowe z domieszką brzozy, a miejscami jodły. Są one pozostałością lasów porastających niegdyś ziemię łódzką. Obszary dolinne pokrywają łęgi olszowe. W leśnej części Głowna najbardziej wysuniętej na północ leży rezerwat Zabrzeźnia. Powierzchnia rezerwatu wynosi 27,6 ha. Teren rezerwatu porasta las dębowo-grabowy. Głównym przedmiotem ochrony w rezerwacie Zabrzeźnia jest jodła i buk. Przez Głowno przebiega północna granica występowania tych drzew.
Położenie Głowna w dolinie trzech rzek w otoczeniu lasów sprawia, że wokół występuje niepowtarzalny mikroklimat. Miasto jest również w bogatą ilość zabytków wśród których: Układ urbanistyczny centrum miasta (prawnie chroniony), powstały w XIX wieku jako regulacja średniowiecznego układu lokacyjnego miasta. Kamieniczki na pl. Wolności z przełomu XIX i XX wieku. Karczma Ostatni Grosz – drewniana, wybudowana w 1740 roku przy ul. Łowickiej karczma, później przebudowana. Prawdopodobnie najstarszy zachowany budynek w Głownie.
Zespół dworsko-parkowy „Zabrzeźnia” – dworek wybudował w 1840 roku Wincenty Matuszewski herbu Topór. Później należał m.in. do Stanisława Michalskiego herbu Łodzia oraz hrabiny Aleksandry Komorowskiej. Obecnie siedziba Rady Miejskiej i Urzędu Stanu Cywilnego. Pałacyk Jabłońskich, zbudowany w latach 1905-1906 przez Władysława Jabłońskiego przy ul. Łowickiej. Obecnie siedziba Muzeum Regionalnego w Głownie. Dworzec kolejowy wzniesiony w 1903 roku na trasie Kolei Warszawsko-Kaliskiej.
Kościół parafialny pw. św. Jakuba Apostoła – budowany w latach 1922-1930 jako odbudowa po zniszczeniach I wojny światowej. Zaprojektowany w formie rotundy, wewnątrz freski (najstarsze z okresu II wojny światowej). Cmentarz parafialny, należący do parafii pw. św. Jakuba Apostoła, położony przy ul. Henryka Rynkowskiego (daw. Cmentarna) i Łowickiej. Najstarsze nagrobki z II połowy XIX wieku. Kościół parafialny w Głownie-Osinach pw. św. Barbary, wzniesiony w latach 1928-1930. Jadąc dalej dojedziemy do Bartoszewic i Stryków, gdzie znajduje się przepiękny dom drewniany z 2giej połowy XIX w., ul. A. Mickiewicza 3, i dalej do Łodzi.
Inny wariant – Rawski.
Zwiedzanie zaczynamy od miejscowości Raszyn. Osada otrzymała w 1549 roku prawa do lokacji miasta, ale nie istnieją dokumenty pozwalające przypuszczać, że zostało ono zrealizowane. Pod Raszynem miały miejsce dwie, duże bitwy w roku 1794 oraz 1809. 10 lipca 1794 Oddziały prusko-rosyjskie gen. Götza odrzuciły z lewego brzegu Utraty polskie ubezpieczenia, które wycofały się do Nadarzyna.
Tadeusz Kościuszko zarządził odwrót całości sił polskich na linie umocnień Warszawy. 19 kwietnia 1809 pod Raszynem (teren dzisiejszej gminy Raszyn) starły się wojska polskie i saskie dowodzone przez księcia Józefa Poniatowskiego z korpusem wojsk austriackich dowodzonych przez arcyksięcia Ferdynanda d’Este. Potyczka zakończona podpisaniem przez obie strony porozumienia, była taktycznie nierozstrzygnięta. Jednak zapoczątkowała ona kampanię, której efektem było między innymi dwukrotne powiększenie obszaru Księstwa i zwiększenie polskiej siły zbrojnej z 14 000 do 60 000 w niecałe trzy miesiące.
REKLAMA: Największy sklep dla kreatywnego dziecka. Kupisz tu zabawki, art. plastyczne i szkolne, książki, a nawet panele sensoryczne.
Znajduje się tu m.in. zabytkowy rzymskokatolicki kościół parafialny pod wezwaniem św. Szczepana, przydrożna kapliczka, przy której zmarł bohater bitwy pod Raszynem – Cyprian Godebski, figura Matki Boskiej Niepokalanej, pomnik bitwy pod Raszynem oraz pomnik Męczeństwa. Znajduje się tu m.in. zabytkowy rzymskokatolicki kościół parafialny pod wezwaniem św. Szczepana, przydrożna kapliczka, przy której zmarł bohater bitwy pod Raszynem – Cyprian Godebski, figura Matki Boskiej Niepokalanej, pomnik bitwy pod Raszynem oraz pomnik Męczeństwa.
Od 1978 roku znajduje się tutaj rezerwat przyrody Stawy Raszyńskie o powierzchni 110 ha, obejmujący stawy rybne stanowiące tereny lęgowe ok. 100 gatunków ptaków. Wokół nich rośnie roślinność szuwarowa, która jest schronieniem i miejscem lęgu ptaków. Celem powołania rezerwatu była ochrona ptaków wodno-błotnych i lądowych. Miejscowość otaczają pola uprawne oraz przepływa przez nią rzeka Raszynka.
Dalej Falenty, osada w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie pruszkowskim, w gminie Raszyn. Znajduje się tu wczesnobarokowy pałac z I połowy XVII wieku, w którym obecnie mieszczą się Instytut Technologiczno-Przyrodniczy (niegdyś Instytut Melioracji i Użytków Zielonych (od 1964)) oraz Wyższa Szkoła Przedsiębiorczości i Rozwoju Regionalnego (od 2002).
Dalej Janki i Nadarzyn, jest starą osadą z tradycją sięgająca czasów Księstwa Mazowieckiego. Pierwsze wzmianki o Nadarzynie pochodzą z początków XV wieku, kiedy to stanowił on prywatną własność rodziny Nadarzyńskich herbu Radwan, rezydującej w sąsiednim Ruścu. W roku 1453 Tomasz Nadarzyński uzyskał od księcia mazowieckiego, Bolesława IV przywilej na lokację miasta na prawie chełmińskim. Była to trzydziesta ósma lokacja na Mazowszu w XV wieku, co niewątpliwie świadczyło o świetności Nadarzyna tamtych lat. Przywileje miejskie zostały potwierdzone przez wielu królów polskich: Zygmunta Starego w 1529 roku, Zygmunta II Augusta w 1559 roku, Jana III Sobieskiego w 1682 roku, Augusta II w 1698 roku i Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1779 roku.
Dalej Radziejowice. Dobra radziejowickie przez ok. 300 lat – od XV wieku do początku XVIII wieku należały do rodu Radziejowskich. Następnie należały do hr. Aleksandra Ossolińskiego, a następnie wraz z wianem jego córki przeszły na własność rodu Krasińskich. Pozostawały w ich rękach aż do wybuchu II wojny światowej, po wojnie zostały przejęte przez państwo. Głównym zachowanym zabytkiem jest zespół pałacowo-parkowy w Radziejowicach, który tworzą obecnie klasycystyczny pałac, neogotycki zameczek, zrekonstruowany w latach 80. XX wieku dworek modrzewiowy, domek szwajcarski, dawna kuźnia i park ze stawem.
Obok stawu, na tzw. wyspie, zlokalizowany jest murowany młyn, będący repliką budynku drewnianego, wykonaną w latach 70. XX wieku. Ponadto we wsi znajduje się klasycystyczny kościół miejscowej parafii św. Kazimierza Królewicza, zbudowany według projektu Jakuba Kubickiego w latach 1820-1823. Towarzyszy mu klasycystyczna dzwonnica i plebania z 1820 roku. Do 2012 roku przy ul. J. Kubickiego stał drewniany dworek, wybudowany po 1864 roku dla rosyjskiego oficera, który otrzymał go jako nagrodę władz rosyjskich za tłumienia Powstania Styczniowego.
Dworek został rozebrany i usunięty. Przy ul. J. Kubickiego stoi też zabytkowy ceglany dom, w którym mieszkał organista, oraz duży ceglany budynek z półkolumnami, wybudowany jako szpital, czyli dom opieki dla najuboższych. Przy głównym rondzie zlokalizowany jest obelisk ku czci uczestników wojny polsko-bolszewickiej. Przez wieś przebiegają także zabytkowe aleje lipowe chronione jako pomnik przyrody. Pierwsza, młodsza, to aleja tworząca ul. J. Kubickiego, a druga starsza to przedłużenie ul. Sienkiewicza.
Według podań lipy sadzone były przed Potopem szwedzkim. Szlaki piesze: Bolimowski Park Krajobrazowy – Radziejowice – Grzegorzewice (fragment szlaku Rochna – Młochów); Międzyborów – rez. Dąbrowa Radziejowska – Radziejowice; Radziejowice – Adamów – Kuklówka Zarzeczna – Adamowizna – Grodzisk Maz. (początek szlaku Radziejowice – Głosków).
Z Radziejewic jedziemy do Mszczonowa. Pierwsza wzmianka o Mszczonowie pojawia się w 1245 roku na dokumencie wystawionym przez mazowieckiego księcia Konrada I. Prawa miejskie Mszczonów posiada co najmniej od 1377 r. z nadania księcia mazowieckiego Ziemowita III. Mszczonów do wieku XIV był własnością książęcą i znajdował się w nim niewielki dwór myśliwski, w którym książę zatrzymywał się na czas polowań. Od czasu wojny ze Szwecją w latach 1655–1657 do upadku Rzeczypospolitej w 1795 Mszczonów w zasadzie nie rozwijał się. Pewne oznaki ożywienia wystąpiły pod koniec XVIII wieku. W I poł. XIX wieku Mszczonów należał do najludniejszych miast na zachodnim Mazowszu.
W latach 1800 i 1862 w Mszczonowie miały miejsce wielkie pożary, w których spłonęła większość budynków. Na los Mszczonowa wpłynęła także decyzja Namiestnika Królestwa z 1845, w wyniku której linia kolejowa z Warszawy do Wiednia ominęła miasto. Zabytki: Kościół pw. św. Jana Chrzciciela wybudowany w latach 1862–1886; Dworek państwa Czarneckich z XIX wieku tzw. Kaflarnia; Cmentarz żydowski z ohelem cady.
Dalej kierujemy się na Zawady a dalej Rawa Mazowiecka. Legenda głosi, że władający księstwem rawskim Siemowit III po śmierci pierwszej żony Eufemii ożenił się powtórnie. Początkowo małżeństwo układało się szczęśliwie, jednak później Siemowit III zaczął podejrzewać, że żona go zdradza. Mimo że była w ciąży, kazał zamknąć ją w zamkowej wieży. Chociaż torturowana służąca nic złego na swoją panią nie powiedziała, książę rozkazał domniemanego kochanka księżnej powlec końmi, a żonę po porodzie zgładzić. Nowo narodzonego chłopca oddał zaś na wychowanie ubogiej kobiecie w okolicach Rawy.
Kiedy dowiedziała się o tym córka księcia z pierwszego małżeństwa, Małgorzata, żona Kaźka, księcia słupskiego, zabrała potajemnie dziecko na swój dwór na Pomorze. Wychowała brata jak należało na księcia. Kiedy chłopiec dorósł, był tak podobny do Siemowita III, że nikt nie mógł wątpić, że jest synem księcia mazowieckiego. Zrozpaczony władca, gdy go ujrzał, zrozumiał jak strasznie się pomylił podejrzewając żonę o zdradę i skazując ją na śmierć. Duch księżnej powraca podobno na rawski zamek. Znajdują się tu ruiny zamku książąt mazowieckich. Zachowaną basztę, którą opiekuje się Muzeum Ziemi Rawskiej można zwiedzać w sezonie letnim.
W Rawie Mazowieckiej znajduje się też jedna z największych stacji zabytkowej Kolei Wąskotorowej Rogów – Rawa – Biała łączącej Rawę z Rogowem oraz Białą Rawską. Do zabytków można zaliczyć również dom przy ulicy Słowackiego, w którym niegdyś zatrzymał się Napoleon Bonaparte w trakcie jednej ze swych podróży. W Rawie znajdują się również 3 zabytkowe kościoły. Na terenie miasta częściowo znajduje się rezerwat przyrody Rawka chroniący koryto rzeki Rawki z rozgałęzieniami od źródeł do ujścia.
Dalej Głuchów a we wsi, zespół kościoła parafialnego pw. św. Wacława, 1786, 1824: kościół, dzwonnica, plebania, cmentarz kościelny. Cmentarz rzymskokatolicki, 2 poł. XIX w., cmentarz wojenny z I wojny światowej (żołnierzy niemieckich) – przy drodze do Prus, mogiła zbiorowa z okresu II wojny światowej – przy drodze do Złotej, aleja klonowo-jesionowa – wzdłuż drogi do Prus, budynek Towarzystwa Wiejskich Uniwersytetów Regionalnych.
Z Głuchowa dojeżdżamy do miejscowości Jeżów, w którym zachęcamy do zapoznania się z takimi miejscami jak: zespół klasztorny benedyktynów, XVI-XX w.: kościół, obecnie parafialny pw. św. Józefa (dobudowany do nawy kościoła św. Andrzeja), 1907-14, kościół pw. św. Andrzeja, XVI w., cmentarz kościelny, dzwonnica, 1914. Cmentarz rzymskokatolicki, XIX w. Kościół cmentarny pw. św. Leonarda, drewniany, 2 poł. XVII w., brama cmentarna, cmentarz wojenny (żołnierzy polskich), ul. Wojska Polskiego, 1939-1945, kaplica (mauzoleum), 1884, cmentarz wojenny z I wojny światowej (żołnierzy niemieckich).
Dalej Marianów Rogowski i Brzeziny. Zabytki Brzezin to: kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego – gotycka, murowana świątynia parafialna, ufundowana w 1321 r. a wzniesiona w XIV w., później wielokrotnie przebudowywana, z renesansową kaplicą Lasockich (1534), w której znajduje się późnorenesansowy ołtarz z XVII stulecia oraz płyty nagrobne Lasockich. Drewniany kościół pw. św. Anny – wzniesiony w 1719 r. W świątyni znajduje się cenny obraz w ołtarzu głównym, przedstawiający Świętą Trójcę, pochodzący z połowy XVII wieku a także obrazy św. Walentego i św. Barbary, gotycką kropielnicą oraz rzeźby świętej z połowy XVII wieku i Anioła z chustą św. Weroniki.
Zespół klasztoru Reformatów – pierwotnie drewniany ufundowany w 1627 r., obecny murowany składający się z kościoła pw. św. Franciszka z Asyżu wzniesionego w 1754 r. i klasztoru , wzniesionego w początkach XVIII stulecia. Kościół i klasztor wielokrotnie niszczone i odbudowywane, odrestaurowano w latach 1947-1952. Kościół pw. Ducha Świętego – murowany, barokowy kościół ss. Bernardynek ufundowany w 1737 przez Józefa Lasockiego. Świątynia posiada późnobarokowy wystrój wnętrza. W ołtarzu znajduje się cenny obraz z XVII stulecia, przedstawiający Matkę Boską. Dalej Nowosolna i Łódź.
Tak jak widać, ta krótka trasa ma niesamowitą ilość miejsc do odwiedzenia. Mam nadzieję, że się podobało.